Teatr Bretoncaffe powstał w 2001 r. w Warszawie z inicjatywy trójki artystów (Anny Godowskiej, Sławomira Krawczyńskiego i Dominika Strycharskiego) łączących taniec współczesny/ruch, aktorstwo, tekst i muzykę. W 2003 r. do zespołu dołączyła Anita Wach. Dla twórców Bretoncaffe taniec jest ogólną nazwą pracy z ciałem, a praca ta zakłada potraktowanie ciała jako medium treści psychicznych. Taniec i aktorstwo naturalnie współistnieją ze sobą, stanowiąc różne strony jednego procesu. Są manifestacją zjawisk psychicznych. Działalność teatru rozwija się równolegle w trzech kierunkach: artystycznym, badawczym i edukacyjnym, stanowiących spójną całość, która opiera się na wspólnocie idei, przekonań, pasji, pytań i poszukiwań dotyczących zarówno sztuki, jak i życia. Teatr Bretoncaffe zrealizował 12 spektakli, które były nagradzane i wyróżniane na festiwalach w Polsce. Reprezentował sztukę polską za granicą – we Francji, Niemczech, Estoni, Chorwacji, Słowenii, Czechach i na Węgrzech. Jego twórcy brali udział w międzynarodowych projektach organizowanych między innymi przez CND, THEOREM, Choreographisches Centrum NRW, Niemcy, Centrum Le Manege Mons, Belgia. Od 2004 r. Teatr Bretoncaffe prowadzi – pierwszy tego typu w Polsce – projekt badawczy pod nazwą „taniec śniącego ciała”, którego celem jest zastosowanie metod psychologii zorientowanej na proces Arnolda Mindella w praktyce tańca i teatru. W szerszym kontekście projekt ten zrodził się także z wielkiej inspiracji dziełem Carla Gustawa Junga. „Taniec śniącego ciała” realizowany jest we współpracy z Akademią Psychologii Zorientowanej na Proces w Warszawie. Spektakle „Tańcząc Sarę Kane” oraz „Topinambur” znalazły się w programie Polskiej Platformy Tańca odpowiednio w 2008 i 2010 roku.
Harakiri Farmers to inicjatywa artystyczna Wojtka Klimczyka i Dominiki Knapik. Przestrzeń, w której powstają najróżniejsze projekty – czasem choreografia, czasem przedstawienie, czasem film. Początki to rok 2008 i projekt performatywny „Keret” na basenie. Od tamtego czasu udało im się pokazać kilka prac w Polsce i kilka za granicą. Odwiedzili między innymi Wrocław, Poznań, Aarhus i Kowno. HAFA nie ma lidera, własnej siedziby, ani stałego dofinansowania. Ostatnio Wojtek i Dominika udzielają się w ramach Stowarzyszenia Humanistycznych Inicjatyw Twórczych Sztruks mając nadzieję, że kiedyś warunki ich pracy się poprawią. Wiedzą jednak, że nie nastąpi to szybko. W końcu, jak napisał Michał Gradowski, to w gruncie rzeczy „bolesne harakiri popełnione za pomocą tępego ostrza” (Gazeta Wyborcza Poznań).
Agata Maszkiewicz, choreografka i performerka. W 2009 ukończyła studia taneczne w Institute of Dance Arts w Anton Bruckner Privatuniversitaet w Linz. Była stypendystką programu danceWEB 2006. W 2007 roku kontynuowała edukację w Centrum Choreograficznym w Montpellier jako uczestniczka programu ex.er.ce. pod kierownictwem Xavier le Roy. Obok własnej pracy choreograficznej, Agata współpracuje regularnie z innymi artystami m.in. z kolektywem Superamas, Ivaną Muller, Alix Eynaudi i Anne Juren, a od niedawna także z reżyserką teatralną Weroniką Szczawinską. W swych pracach (“Don Kiewicz i Sanczo Waniec”, „Polska”, „Snowflakes” „From A to P”) wykorzystuje choreografię jako podstawowy środek dramaturgiczny. Interesuje ją taniec w szerokim znaczeniu rozumiany jako mniej lub bardziej zorganizowany ruch, niekoniecznie ludzkich ciał. Punktem odniesienia jest dla niej otaczająca rzeczywistość społeczna, którą stara się przekształcać na scenie – czasem w sposób poetycki, innym razem humorystyczny. Jej prace były pokazywane na wielu festiwalach w Polsce, w Austrii (gdzie najczęściej pracuje) oraz w całej Europie.
Renata Piotrowska choreografka i performerka; swoich pracach wykorzystuje narzędzia tańca, zwłaszcza jego nowych nurtów i performance. Choreografia to dla niej praca nad kompozycja wszystkich elementów sytuacji scenicznej: ciał tancerzy, przestrzeni, świateł, dźwięku i przedmiotów. Tworzy swoje własne spektakle od roku 2007. Współpracowała m.in. z Michaelem Schumacherem, Nigelem Charnockiem, Iwoną Olszowską, Rafałem Dziemidokiem. Jest kilkukrotną stypendystką Instytutu Adama Mickiewicza, Art Stations Foundation oraz stypendystką Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (program Młoda Polska 2010). Spektakle „Tańcząc z wrogiem” i „Uknown” były prezentowane w ramach Polskiej Platformy Tańca w 2008 i 2010 roku. Renata Piotrowska obecnie mieszka we Francji i studiuje choreografie w programie ex.e.r.ce w Montpellier.